ساعت دوازده شب است و من بعد از ساعت ها با خوردن يك پر ژامبون گوشت لاي دو تكه نان تست احساس سيري مي كنم. صداي جيرجيرك زمين و زمان را برداشته است.

 دارم از يك راديوي محلي موزيك كانتري گوش مي دهم. 

 صبح ها براي خانه ي جديدمان در حومه ي سينت لوييس به طرز بدبخت گونه اي دنبال وسايل مردم مي گرديم كه آن ها را براي دور انداختن به بيرون خانه گذاشته اند. ديشب يك كاناپه ي پاره پوره ي قديمي در خيابان گروو پيدا كرديم. من و همخانه اي هايم به طرز الاغ گونه اي آن را روي دوش خودمان كشانديم تا آن را به خانه ي جديد بياورم. وقتي اين موضوع را براي ديميون تعريف كرديم به ما گفت one man's garbage is another man's treasure.

من تازه دارم مي فهمم كه آمريكا آمدنم باعث شد كه چه كلاه بزرگي سرم برود. تازه فهميدم اينجا آنچنان هم كه مي گويند خبري نيست. از يك زندگي نسبتا خوب كه در ايران داشتم جدا شدم و دقيقا وسط يك سرزمين عجيب و غريب افتادم كه آب هم مي خواهي بنوشي بايد دلار دلار پول بدهي. كه مثل رمان هاي قرن نوزدهمي آمريكايي بايد از وسط جنگل براي يك ساعت و نيم راهپيمايي كني تا از دانشگاه به خانه برسي. ديشب ساعت يازده پياده از توي جاده اي كه از وسط جنگل رد مي شود به سمت خانه مي آمدم. هر ماشيني كه از دور صدايش مي آمد انتظار داشتم كه چهار تا redneck بريزند پايين جيبم را خالي كنند و چهار تا گلوله توي تخم هايم خالي كنند. از فرط تنهايي و بدبختي زدم زير گريه. بلند و بلند گريه كردم. با پنج دقيقه ي باقي مانده ي كارت تلفنم به الهه ي موقرمز زنگ زدم. تلفنش خاموش بود. فكر كردم كه چه آدم مزخرفي هستم كه همه چيز يك رابطه را ول كردم و آمدم اينجا.

نوشته شده توسط گ ف | در چهارشنبه ۱۳۹۲/۰۶/۲۰ |